Per 1 januari 1954 werd de Maatschappij voor het Intercommunaal Vervoer te Brussel / Société des Transports Intercommunaux Bruxellois opgericht als opvolger van de Tramways Bruxellois. Na de tweede wereldoorlog liepen de vergunningen van de diverse exploitatiemaatschappijen in de grote steden af. In afwachting van nieuwe wetgeving werden er voorlopige beheerscomités opgericht. Zo kwam er in Brussel het "Voorlopig Beheerscomite voor het Stadsvervoer van de Brusselse Agglomeratie". Terwijl in de andere steden de voorlopige beheerscomités pas rond 1963 werden vervangen door de maatschappijen voor intercommunaal vervoer gebeurde dit in Brussel al per 1 januari 1954. De tram- en trolleybusdiensten van de Tramways Bruxellois werden toen door de MIVB voortgezet. Per 1 januari 1955 kwamen daar ook de busdiensten van de Autobus Bruxellois bij. Bij de federalisering van België en de daarmee gepaard gaande oprichting van een Vlaamse en Waalse vervoermaatschappij in 1991 bleef de agglomeratie Brussel een afzonderlijke eenheid als het hoofdstedelijk gewest met ruim 1 miljoen inwoners, en bleef dus ook de MIVB buiten schot. Alleen moest men vanaf toen samenwerken met de TEC en de De Lijn, terwijl men daarvoor alleen met de NMVB afspraken hoefde te maken.

Het Brusselse tramnet werd in de loop der jaren grondig veranderd door de aanleg van de pre-metro, met ondergrondse tramlijnen, en vanaf 1976 de eerste metrolijn, in 1988 uitgebreid met een tweede lijn. Ook het wagenpark van de tramlijnen werd gemoderniseerd, aanvankelijk met 4-assige PCC trams, later met 6- en 8-assige gelede trams en recentelijk met lagevloertrams. Een in 1939 opgerichte trolleybuslijn, geëxploiteerd door het trambedrijf, werd in 1964 weer opgeheven en heeft nooit een rol van betekenis geweest. Met de overname van de, zeer beperkte, diensten van de Autobus Bruxellois per 1 januari 1955 werd de MIVB ook een busbedrijf. De wereldtentoonstelling van 1958 bracht de noodzaak voor een snelle uitbreiding van het buswagenpark en in 1956-1957 werden 150 nieuwe bussen gekocht. Van 1959 tot 1964 volgden er nogmaals 270, plus 8 proefbussen, waardoor er in totaal 428 bussen waren. Daarna werd het weer enkele jaren rustig, waarna in de periode 1969-1978 in totaal 597 nieuwe bussen werden gekocht, waardoor het wagenpark ook werd uitgebreid. In 1975 veranderde men daarbij van busmodel en chassistype. Vervolgens wachtte men weer tot 1991 om opnieuw bussen aan te schaffen, met uitzondering van een serie van 25 gelede bussen in 1984-1985. Tussen 1991 en 2001 werden alle oude bussen vervangen en kocht men 554 nieuwe bussen. Ondanks dit grote aantal bussen vormt het metro- en tramnet nog steeds de ruggegraat van het openbaar vervoer, met een daarop aansluitend busnet.

Doordat men grote aantallen bussen kocht heeft de MIVB jarenlang eigen, karakteristieke busmodellen gehad. Weliswaar gebruikte men standaard chassis en waren de carrosserieën van de standaard voor België gebouwde bussen afgeleid, maar de aparte kop en andere details gaven de bussen een apart uitzien. Pas bij de vierde generatie bussen, vanaf 1991 geleverd, stapte men hiervan af en kocht de bussen zoals ze door de leveranciers aangeboden werden. Ook typisch voor Brussel was dat men aanvankelijk enkele proefseries kocht, meestal van 15 bussen ieder, om daarna pas grotere aantallen bussen te kopen. Zo begon men in 1956/1957 met 15 Bussing, 15 Mack en twee series Brossel bussen met verschillende specificaties, om daarna tot 1962 alleen maar Brossel te kopen. In 1962 kwamen 8 Duitse Mercedes, Bussing en Magirus bussen op proef, maar in 1963 kocht men een proefserie van 10 Van Hool-Fiat bussen, gevolgd door een serie van 54 in 1963/1964 en 63 stuks in 1969, waarbij deze laatsten een nieuw model carrosserie hadden. In 1972 werden 30 bussen op een nieuw Van Hool chassis gekocht waarvan er 15 een Leyland en 15 een Fiat motor hadden, om daarna een groot aantal Van Hool-Fiat bussen aan te schaffen. In 1975 werd een nieuw carrosseriemodel ontwikkeld en zocht men ook naar een nieuw chassistype, waarbij naar een lagere vloer gestreefd werd. Prototypeseries waren 15 Van-Hool AU115-DAF, waarvan 14 nog met de oude carrosserie, 15 Mercedes -Jonckheere, 15 Magirus -Jonckheere en 15 Bus & Car Eagle 16. Daarna schafte men, met dezelfde carrosserie, 130 Volvo -Jonckheere en 79 Van Hool A120-MAN bussen aan. De in 1984/1985 in dienst gestelde gelede Van Hool bussen hadden ook de Brusselse kop. Vanaf 1991 werden standaard Van Hool bussen van de types A500, A300 met lage vloer, AG318 gelede lagevloerbus en A308 midibus aangeschaft. Daarnaast kwamen 2 series Jonckheere Premier lagevloerbussen en een serie Mercedes Cito diesel-electrische midibussen.

De meeste bussen van de MIVB zijn standaardbussen geweest. Pas in 1984/1985 kwam een kleine serie van 25 gelede bussen, die in 2001 vervangen werden door 32 stuks. Korte bussen kwamen vanaf 1999 in dienst in de vorm van 30 Van Hool A308 en 12 Mercedes Cito. Wel rijdt de MIVB gehandicaptenvervoer, waarvoor sinds 1978 speciaal aangepaste minibussen gekocht worden, die in de serie 8900 genummerd worden.

Voor wat betreft de aandrijving hebben alle bussen normale dieselmotoren, met uitzondering van de serie 8680-8699 uit 1993/1944 die op aardgas rijden en de Mercedes Cito uit 1991 die een diesel-electrische aandrijving hebben. En dan waren er natuurlijk de trolleybussen. De eerste en enige trolleybuslijn, nummer 54, werd in 1939 geopend, met 7 trolleybussen. In 1940 kwamen er 5 bussen bij, in 1944 weer 5 en in 1945 7, waarmee er 24 trolleybussen, serie 6001-6024 in dienst zijn, gebouwd op Brossel chassis met een carrosserie van Paul d'Heure. In 1947 worden twee bussen, de 6023 en 6024 aan de RELSE in Luik verkocht. In 1956 en 1957 worden dan toch weer een nieuwe 6023 en 6024 gebouwd. Lijn 54 en 54 doorstreept, die een deel van de route rijdt, kabbelen rustig voort. Als het materieel en de infrastructuur aan vervanging toe zijn besluit men de lijn op te heffen en op 14 februari 1964 valt het doek. (Godeaux, Liège aux fils des Trolleybus).

De kleuren van de Brusselse bussen zijn altijd geel en blauw geweest. Vanaf 1956 was dit lichtgeel met blauwe strepen, waarbij het geel naderhand nog lichter werd. Rond 1990 werden twee bussen in een nieuw kleurenschema geschilderd, waarbij het geel feller werd, met lichtblauwe schortplaten en strepen. Rond deze tijd werden echter asymmetrische beschilderingen met gekleurde vlakken populair en ook de MIVB deed hieraan mee. Als kleurenschema werd donkergeel gekozen, met aan de linkerzijde van het voertuig twee blauwe, liggende rechthoeken en aan de deurzijde drie schuinstaande rechthoeken, over de deuren lopend. Onder langs de deuren loopt een felrode streep.